ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

     

ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ    

 

Τώρα ας χαθώ στα δυο σου μάτια             

στον γαλανό σου ουρανό.                                

Του έρωτά μας τα κομμάτια              

γίναν αστέρι φωτεινό. 

                      

Θα ’ναι οι μνήμες μας ποτάμια                   

που πέφτουν σ’ ένα ποταμό,                    

ως τα κορμιά γίνουν ρημάδια…             

στου άστρου μας τον πηγεμό.                                   

 

Τώρα π’ αντέχω τα σκοτάδια   

τώρα που ξέρω ν’ αγαπώ,

γίναμ’ ολόγιομα φεγγάρια          

κι η γη βουτάει στο κενό.             

 

Τώρα οι καρδιές μιλούν τα βράδια      

κι αν φέγγεις σ’ άλλον ουρανό…              

στο χρόνο σμίγουν τα φεγγάρια      

με τρόπο πάντα κυκλικό.                             

 

Τί κι αν τα χέρια είναι άδεια;                           

Είναι γεμάτη η καρδιά…                      

Σου στέλνει ο χρόνος τα σημάδια

δυο πεφταστέρια στην ποδιά.

 

Και θα πνιγώ στα δυο σου μάτια          

σ’ αγάπης θάλασσα πλατιά,                        

σκούνα χωρίς πανιά και ξάρτια                                

που την βαφτίσανε «καρδιά».                  

 

Έτσι ας πνιγώ στα δυο σου μάτια                                                  

στ’ ορίζοντα την αγκαλιά.                              

Δεν βλέπει η αγάπη με τα μάτια,      

τ’ άστρο ορίζει την καρδιά! 

……..  

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ

Το ποίημα μελοποιήθηκε από την μουσικό

και μαέστρο Ελευθερία Μεταξά.