ΑΜΟΛΑ ΚΑΛΟΥΜΠΑ- (ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ)

    

  Έφτιαξες καλά τα ζύγια όπως σου έδειξα; Αυτό είναι το πιο σημαντικό!

- Ναι, τα έχω κάνει όπως πρέπει- δες τα κι εσύ αν θες.

   Ωραία, πρόσθεσε κι άλλη ουρά, γιατί ο αέρας δυναμώνει.  

-Τώρα ξέρω… έμαθα, έφτιαξα και συμπληρωματική ουρά από πολύχρωμες σερπαντίνες. Τον έχω κάνει  κούκλο!  Κοίταξε τι ζωγράφισα πάνω του. Ένα ουρανό με έναν ήλιο  κρυμμένο πίσω από το σύννεφο. Ωραία χρώματα έτσι; Θα είναι  όνειρο! Θα «μου κάνεις κεφάλι»;    

 Δεν χρειάζεται, φυσάει αρκετά. Βάλε τον κόντρα στον άνεμο και θα τον σηκώσεις εύκολα.

-Ξέρω, ξέρω… και θα πάει ψηλά;  

    Αν είναι φτιαγμένος σωστά θα πάει ψηλά. Αμόλα καλούμπα!

-Θέλω να πάει μέχρι τον ουρανό, ν’ αγγίξει τον ουρανό. Θα φαίνεται σαν ένα μικρό χρωματιστό αστεράκι… όνειρο θα είναι, έτσι μπαμπά;

           Ναι, αλλά μετά είναι το δύσκολο… πώς θα τον φέρεις πίσω;

-Θα τραβάω σιγά-σιγά τον σπάγγο.

             Μόνο που δεν είναι σίγουρο αν τα καταφέρεις, γιατί απ’ τον δυνατό αέρα μπορεί να σκιστεί, να σου κόψει τα δάχτυλα αν τραβάει πολύ ή να κοπεί ο σπάγγος… κι έτσι δυνατά που φυσάει μπορεί να σε πάρει κι εσένα μαζί... εκεί ψηλά στο όνειρο όπως λες.

-Θεούλη μου… τι λες καλέ μπαμπά;

            Δεν έχεις ακούσει που λένε «τον παρέσυραν τα όνειρά του» ή «είχε μεγάλα όνειρα αλλά δεν κατάφερε κάτι σπουδαίο» ; 

-Δηλαδή;

           Να πιστεύουμε και να αγωνιζόμαστε για τα όνειρά μας, που πρέπει να είναι ανάλογα με τις δυνατότητές μας.  Τα «τρελά όνειρα» συνήθως τα παίρνει ο άνεμος.

-Κατάλαβα, εγώ πάντως πιστεύω ότι μπορώ να τον πάω πολύ ψηλά τον αετό μου και είμαι αρκετά δυνατός να τον κρατήσω! κοίταξε που πήγε… πανέμορφος δεν είναι; σε λίγο θα τελειώσει η καλούμπα...    

         Τώρα μπορείς να του στείλεις και ένα γράμμα.

-Ναι,  έχω ένα χαρτονάκι που θα το τρυπήσω και θα περάσω μέσα την άκρη του σπάγγου. Ο δυνατός αέρας θα το πάει ψηλά στον αετό! Μετά θέλω βοήθεια όμως… για να δέσω καλά την άκρη του νήματος σ’ ένα ξυλαράκι και να τον κρατάω σταθερά.

          Ωραία! και τί θα του γράψεις στο γράμμα;

-«Είσαι πιο όμορφος απ’ όλους- και του χρόνου θα ’μαστε μαζί!»

           Μια χαρά! Έτσι πολλές φορές μιλάμε με τα όνειρά μας… αυτό μας δίνει δύναμη για να τα πραγματοποιήσουμε.   Μ’ αρέσει που τον καμαρώνεις, μπράβο!  Μην ξεχνάς όμως, όσο πιο ψηλά πάει, τόσο πιο επικίνδυνο είναι  να τον χάσεις…

-Μα γιατί;

          Γιατί ο χαρταετός μοιάζει με τα πολύχρωμα όνειρά μας.

-Εγώ το είπα ότι θα γίνει όνειρο!   

           Τα όνειρά μας πρέπει να είναι απλά και όμορφα και να τα μοιραζόμαστε με αυτούς που αγαπάμε. Μερικές φορές είναι κοντά μας, μα δεν τα βλέπουμε, τα προσπερνάμε… κι άλλοτε βλέποντας πόσο υπέροχα είναι, νομίζουμε ότι δεν είναι για μας… δεν πιστεύουμε πως έχουμε τη δύναμη να προσγειώσουμε τα όνειρά μας, να τα τραβήξουμε στη καθημερινότητά μας. Αν δεν πιστεύουμε και δεν ελέγχουμε τα όνειρά μας, τότε θα πετάξουν πολύ μακριά σαν τους χαρταετούς και θα τα χάσουμε.

-Θα τα χάσουμε οριστικά;

         Ναι, και μαζί με τα όνειρα θα χάσουμε και της  ζωής τα χρώματα.

-Ωχ! Ξεχάστηκα μπαμπά και πήγε πολύ ψηλά, βοήθησέ με λίγο να τον κατεβάσουμε. Αυτό το όνειρο δεν το χάνω με τίποτα! 

                                            ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ

ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ

 

Με την αχλή στ’ Εγρίπου τον πορθμό        

που ρίχνει πέπλο η μελαγχολία,                           

ντυμένος γκραν τραβάς γιαλό-γιαλό             

και χαιρετάς τους ταπεινούς στην παραλία.   

 

Βρίσκεις τραπέζι έξω απ’ το ‘’ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ’’                      

αντικριστά στον λόφο της Κανήθου.

Μ’ ένα ουζάκι και στης ρέμβης την επήρεια

το κατευόδιο ετοιμάζεις νέου στίχου.                           

 

Εμείς-τρελόπαιδα- με στόχο το τασάκι, 

απ’ τ’ αναψυκτικά πετάμε το καπάκι…   

κι ακούμε να μας λες μι’ αλλόκοτη ιστορία

«η πόλη αυτή χτισμένη είν’ από κιμωλία»!  

 

Το τρένο σκούζει… στον σταθμό-εις τας αφίξεις.  

Στην άμαξα κομψή Κυρία τραγουδάει…      

από σκηνής αρτίστα; ψευδαισθήσεις-

ποια να ’ναι… που το χέρι, σου κουνάει;     

 

Ο δήμαρχος και ο παπάς σε χαιρετίζουν,                

τάχα μου, βιάζονται για τον εσπερινό.

Σ’ ό,τι όμορφο κινείται βλεφαρίζουν …

ράμματα έχεις για την γούνα τους σωρό! 

 

Και μουντζουρώνεις ένα εισιτήριο… 

το πλοίο, φάντασμα έμελλε να σου γίνει.         

Γιατί δεν έφυγες παρέμεινε μυστήριο,          

μα το ταξίδι με την πένα σου σαγήνη.

 

Της εξουσίας σούρνεις τ’ ανομήματα

δεν σου ξεφεύγει υπουργός ούτε δεσπότης,

οι αλήθειες σου κονταρομάχοι και λογχίσματα

κι η πόλη έρωτας στο νου σου- και δεσμώτης.

 

Και να! η Χαλκίδα που ’ρχεται με φούστα φανταιζί

στην πασαρέλα βγήκε κι έχει έξω το βυζί.

Ξοπίσω οι Εαυτούληδες την πήραν παγανιά

και την αδειάζουν-μπραφ- μες στα τρελά νερά! 

 

Και τρέχουνε σταθμάρχες και οι καπεταναίοι

ψάλτες και μουζικάντες, παλιάτσοι, βαρκαρέοι.   

Απ΄ τις Αρχές του τόπου πλακώνουν χίλιοι δέκα 

και όλοι καμαρώνουν… «πνίγεται η γυναίκα».

 

Το ρεύμα-οϊμένα- που άλλαξε ροή, 

μ’ ορμή την παρασέρνει… πάει-ντουγρού-προς νότο            

και στης Αρέθουσας την βγάζει την πηγή,

να ξεδιψάσει εκεί- έτσι για το γαμώτο-.     

 

Στο Γριπονήσι χόρευαν οι Σκαριμποφιγούρες,      

Βοϊδάγγελοι, Αρλεκίνοι κι όσ’ είχανε λιγούρες…

Καταμεσής στη γέφυρα- το γλέντι ιστορικό

και δυο γελοίοι μίλαγαν για κάποιο Βατερλό!

…...

Ένα βαρύ ζεϊμπέκικο χόρεψες την ζωή σου,

με γλώσσα ιδιόρρυθμη μίλαγε η ψυχή σου.

Το μυστικό θα ψάχνουμε που κρύβεις στην γραφή…

πρώτα τον στίχο έγραφες ή πρώτα μουσική;

 

Την σκέψη μας φωτίζεις-σαν φάρος, Μπάρμπα-Γιάννη

ανάποδα θα στήνεις τα τάχατες σωστά

κι είσαι εξωτικό του πνεύματος λιμάνι,

γι’  αυτό και η Χαλκίδα σε τιμά! 

              ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ

Το ποίημα έγινε τραγούδι με τον τίτλο: ‘’ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΥΡΙΕ ΣΚΑΡΙΜΠΑ’’,  μελοποιήθηκε από τον συνθέτη Μάκη Τσιγάντε  για τον μουσικό διαγωνισμό που διενεργήθηκε με πρωτοβουλία του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου-Παράρτημα Εύβοιας και τη συνεργασία του Συλλόγου Φίλων Γ. Σκαρίμπα, για το ΕΤΟΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑ 2024 «Οι δρόμοι του Σκαρίμπα» και απέσπασε 2 Βραβεία: 1^ο  Βραβείο Σύνθεσης και 2^ο Βραβείο Στιχουργικής. 

.....................................................

‘’ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΥΡΙΕ ΣΚΑΡΙΜΠΑ’’.

ΣΥΝΘΕΣΗ/ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ/ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Μάκης Τσιγάντες

ΠΟΙΗΣΗ: Γιάννης Ζορμπαλάς

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Μανώλης Μάτσος

 

 

ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

     

ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ    

 

Τώρα ας χαθώ στα δυο σου μάτια             

στον γαλανό σου ουρανό.                                

Του έρωτά μας τα κομμάτια              

γίναν αστέρι φωτεινό. 

                      

Θα ’ναι οι μνήμες μας ποτάμια                   

που πέφτουν σ’ ένα ποταμό,                    

ως τα κορμιά γίνουν ρημάδια…             

στου άστρου μας τον πηγεμό.                                   

 

Τώρα π’ αντέχω τα σκοτάδια   

τώρα που ξέρω ν’ αγαπώ,

γίναμ’ ολόγιομα φεγγάρια          

κι η γη βουτάει στο κενό.             

 

Τώρα οι καρδιές μιλούν τα βράδια      

κι αν φέγγεις σ’ άλλον ουρανό…              

στο χρόνο σμίγουν τα φεγγάρια      

με τρόπο πάντα κυκλικό.                             

 

Τί κι αν τα χέρια είναι άδεια;                           

Είναι γεμάτη η καρδιά…                      

Σου στέλνει ο χρόνος τα σημάδια

δυο πεφταστέρια στην ποδιά.

 

Και θα πνιγώ στα δυο σου μάτια          

σ’ αγάπης θάλασσα πλατιά,                        

σκούνα χωρίς πανιά και ξάρτια                                

που την βαφτίσανε «καρδιά».                  

 

Έτσι ας πνιγώ στα δυο σου μάτια                                                  

στ’ ορίζοντα την αγκαλιά.                              

Δεν βλέπει η αγάπη με τα μάτια,      

τ’ άστρο ορίζει την καρδιά! 

……..  

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ

Το ποίημα μελοποιήθηκε από την μουσικό

και μαέστρο Ελευθερία Μεταξά.