ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΘΕΑ (Στην πανέμορφη Νύμφη του Ευβοϊκού)

    

ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΘΕΑ      (ΧΑΛΚΙΔΑ)

 

Μοιάζεις γόησσα Χαλκίδα                    

απ’ του Κάστρου σου τον θρόνο,        

με θαλασσινή θεά.                                        

Στου Ευρίπου τα νεφούρια  *

και στα φεγγαρόβραδά σου                           

κρύβεις μυστικά!  

 

Πόθος είσαι και παγίδα.              

Κολυμπώ στα θέλγητρά σου

κι η σελήνη μειδιά.                       

Μες στη δίνη φέρνω γύρα          

πλημμυρίδα τα φιλιά σου                              

έρωτας -φωτιά!                                           

                                

Τρελαμένη μου πυξίδα.            

Τρέχει ο Νότος στο Βορρά σου           

σαν την άστατη καρδιά.                

Ναυαγώ στα χρώματά σου,           

μιας εικόνας με σφραγίδα                       

της σχολής του Μυταρά.                  

             

Κι όλο μου πετάς σανίδα                                 

κι ηρεμεί τα κύματά σου                  

του Σκαλκώτα η δοξαριά.         

Μες στα λάγνα δειλινά σου,           

μια νύμφη κρυσταλλένια                           

παίρνω αγκαλιά.  

                                                       

Της Αρέθουσας πατρίδα                   

του Σκαρίμπα μορφονιά                     

όλο μου πουλάς ελπίδα  

και «ψυχή βαθιά».   

Κι έχω μιαν αγάπη            

κρυστάλλινα νερά.   

                          

Μοιάζεις γόησσα Χαλκίδα

με θαλασσινή θεά      

κι έχω μιαν αγάπη

κρυστάλλινα νερά. 

……                                             

© ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ  9/ 21

*  ἀναφόριν  τό, … ᾽νεφούρι Εὔβ. (Χαλκ.) …  - Τὸ σημεῖον ἔνθα δύο ἀντίθετα ρεύματα συναντῶνται   Κάρπ.   - Πᾶν ρεῦμα θαλάσσιον ἀντίθετον πρὸς ἄλλο  Εὔβ. (Χαλκ.) Κωνπλ      (Ἱστορικὸν Λεξικὸν τῆς Νέας Ἑλληνικῆς)