ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ
Ταμπουρωμένος στο παλτό μου
ξεχειμωνιάζω τ’ όνειρό μου
π’ αναπολεί τα καλοκαίρια,
απόψε που ’σβησαν τ΄ αστέρια.
Πριν απ’ την αλλαγή του Χρόνου,
γυρεύω ευχές εν μέσω πόνου…
στης ρέμβης τα θολά λημέρια,
μέσα στης πόλης την μιζέρια.
Και σε μια βρώμικη γωνιά,
ασάλευτα, μ’ άσπρα φτερά,
σαν δυο χαρτόνια ζαρωμένα,
δυο περιστέρια πληγωμένα.
Αιμορραγούν στην παγωνιά
και μου μιλούν μες στην καρδιά…
κι εγώ-ανάξιος-τα πιάνω,
στις χούφτες μου να τα ζεστάνω.
Μοιρολογούν μελωδικά
με μάτια μελαγχολικά…
-ποιοι στραγγαλίζουν τη χαρά;
- γιατί σκοτώνουν τα παιδιά;
-Άναυδος- μέσα μου θρηνώ
-ίσως σας σκότωσα κι εγώ…
στην θέρμη της ντροπής μου βράζω,
πάνω στο στήθος μου τα βάζω.
Τότε, χαθήκαν ξαφνικά…
κι έγιναν άγγελοι-παιδιά,
που ύψωσαν τ’ άγια χέρια
κι αμέσως άναψαν τ’ αστέρια.
Στην αλλαγή του Νέου Χρόνου
δυο άγγελοι -παιδιά του πόνου,
μου έβαλαν φτερά στα χέρια
και ανεβήκαμε στ’ αστέρια!
Κι είδα -στη Γη, αγνές ψυχές,
η βία να σκοτώνει…
κι ο νέος ήλιος στις καρδιές
ελπίδες να καρφώνει!
……
© ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ 1/ 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου