ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ- ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ

   

Νέγρικο Blues -μια προσευχή              

που άγιο κολάζει,                             

χορεύεις κάτω απ’ τη βροχή                              

και στην ψυχή σου λιάζει.        

 

Με Jazz ρυθμούς βγάζεις φτερά       

η Rock σ΄ εξουσιάζει

και μια κορνέτα στη νυχτιά                         

για λευτεριά ουρλιάζει.                                               

 

Ρεμπέτικη διπλοπενιά            

βραχνή φωνή μαράζι                    

κι ο μπαγλαμάς τα δειλινά                                             

τον πόνο ξελογιάζει.                                                

 

Με δυο τσιγγάνικα βιολιά               

ο χρόνος ανταριάζει   

και η αγάπη μια βραδιά                      

πολλές μορφές αλλάζει.   

 

Ποίημα γράφει η Ερατώ

η Ευτέρπη νότες βάζει,   

φτιάχνουν τραγούδι λαϊκό              

-κρασί που δεν ξιδιάζει.                      

    

Σ’ ένα τραγούδι- μι’ αγκαλιά                      

όλη η ζωή λουφάζει,           

αφέντρα είναι η καρδιά

κι ο έρωτας γρανάζι.

 

Κάποιος σιγόντο σου κρατά                          

στόμα που μέλι στάζει,                      

η αγάπη πάντα ξαγρυπνά    

και στο ρεφρέν συχνάζει.          

 

Η ελπίδα μια τρελή γριά                   

-χελ(ι)δόνι στο περβάζι                       

κι όταν το δάκρυ σου κυλά                        

μαργαριτάρι μοιάζει...    

                     

Σ’ ένα τραγούδι- μι’ αγκαλιά             

νέα αυγή χαράζει,                                   

μια ηλιαχτίδα στα μαλλιά                 

παράδεισο σου τάζει.                                   

                                                                          

Σ’ ένα τραγούδι- μι’ αγκαλιά              

όλη η ζωή λουφάζει       

κι όλα στα δίνει δανεικά                                  

-στιχάκι που κραυγάζει.          

                                                         10/ 2024  © Γιάννης Ζορμπαλάς 

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ- ΟΛΟΙ ΕΝΑ

    

Στης πόλης τον τρελό ρυθμό                     

ζω σ’ ένα μικρό βασίλειο              

κι έχω στο νου τον ουρανό                                          

και μες στην καρδιά τον ήλιο.      

 

Ο καθένας -μια πορεία         

και τα όνειρα για όλους.                      

Δώσε μου την ευκαιρία                           

για να μπω σε νέους ρόλους.                   

 

Όλοι μαζί-όλοι ένα                                  

μπορώ να συμμετέχω                    

και τα κατεστημένα                            

με έργα ανατρέπω.                       

 

Τώρα ακούς κι εμένα                           

κι υψώνουμε φωνή          

για μία κοινωνία                        

συμπεριληπτική.                       

 

Χαμόγελα ανθισμένα             

κι όλοι ξεχωριστοί,

τα χέρια ενωμένα             

πρόσκληση ανοιχτή.                                                                                   

 

Και να! ροδίζει νέα αυγή…                        

στην ισοπολιτεία                            

αυτισμός κι αναπηρία

δεν θα ’ναι πια πληγή!      

Όλοι μαζί-όλοι ένα    

είναι νόμος της καρδιάς,

τ’ αυτονόητα γραμμένα

στην οδό της ανθρωπιάς.

Όλοι μαζί-όλοι ένα

αφουγκράσου τον παλμό,

μες στης ζήσης την αρένα

αγωνίζομαι-νικώ!

Όλοι μαζί-όλοι ένα

και το χέρι σου κρατώ.

Της μοναξιάς τα τρένα

σκουριάζουν στον σταθμό.

Όλοι μαζί-όλοι ένα

η αγάπη είναι εδώ 

και δίνει στον καθένα

του ονείρου μερτικό.    

...........

Το ποίημα του Γιάννη Ζορμπαλά  ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ- ΟΛΟΙ ΕΝΑ έγινε τραγούδι για την συμπερίληψη, με την μελοποίησή του από τον μουσικοσυνθέτη και εκπαιδευτικό Μάκη Τσιγάντε  σε παραγωγή Μανώλη Μάτσου, στα πλαίσια της καμπάνιας του Δήμου Χαλκιδέων ‘’ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ- ΟΛΟΙ ΕΝΑ‘’ που αφορά τους αυτιστικούς και με αναπηρία συνανθρώπους μας.

Το τραγούδι παρουσιάστηκε πρώτη φορά σε δημόσια εκτέλεση και  ερμηνεία  του ίδιου του συνθέτη Μάκη Τσιγάντε στο μεγαλύτερο Προσβάσιμο και Συμπεριληπτικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών της Ελλάδας -3ο Nevronas FESTival   στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, τον Νοέμβριο 2024   και στις   9 Δεκεμβρίου 2024 στη Χαλκίδα, πλατεία Αγοράς, (στολισμός του δέντρου της Αποδοχής) με αφορμή την 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

 

''Άννα η Καπετάνισσα'' -Διήγημα

 

    '' Άννα η Καπετάνισσα'' 
   -Διήγημα  του Γιάννη Ζορμπαλά

.......    

Φτάνοντας στο «Κρηπίδωμα» σταμάτησα στο περίπτερο για να πάρω τσιγάρα. Δεν καπνίζω συστηματικά, μόνο σε κάτι τέτοιες στιγμές ψυχικής… ανάτασης. «Σήμερα θα κάψω ένα… θανατερό!».

Παίρνοντας τα ρέστα, μου έπεσαν δυο κέρματα στο πεζοδρόμιο και έσκυψα να τα πάρω. Αισθάνθηκα –έτσι ανεξήγητα– πως κάποιος με παρακολουθεί! Σήκωσα το κεφάλι και είδα απέναντί μου μια μαυροφορεμένη γριούλα να με κοιτά. Σα να χαμογελούσε… Όχι… Μάλλον είχε ένα πικρό χαμόγελο, μα με κοιτούσε ίσια στα μάτια. Πίσω της ήταν δυο ανοιχτοί κάδοι απορριμμάτων και στήριζε πάνω τους το κορμάκι της, με τους αγκώνες.

«Έχεις παιδάκι μου πενήντα λεπτά;». Μου είπε με σιγανή φωνή. Δεν απάντησα, κούμπωσα το μπουφάν μου, έβαλα τα χέρια στις τσέπες και κάπως αμήχανος την ξανακοίταξα, προτού συνεχίσω το δρόμο μου. Το βλέμμα της όμως με καθήλωσε. Ντράπηκα γιατί την κοιτούσα αμίλητος. Είχε μια γλυκιά φυσιογνωμία, αριστοκρατική και τα μαλλάκια της πιασμένα κότσο. Η καταπόνησή της ήταν εμφανής κι ο χρόνος είχε αφήσει τα ίχνη του κυλώντας σε στενά ρυάκια, κάτω απ’ τα μάτια της. Φορούσε μια πλεκτή ζακέτα που ήταν τρυπημένη και ένα παλιό ξεφτισμένο φόρεμα.

«Δεν είμαι ζητιάνα παιδάκι μου, εάν σου περισσεύουν…».

«Ναι γιαγιά, πάρε».

(διαβάστε το διήγημα πατώντας στο σύνδεσμο από κάτω ) :   

https://www.logografis.gr/%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9/