Κούφια τα λόγια,
υπουργοί και λαμόγια
τα τρώνε μαζί…
και μας κουρδίζουν
σαν τα παλιά ρολόγια
δυνάστες τρελοί.
Παλιά συνταγή
ευημερούν αριθμοί…
-ελιά και ψωμί!
Μας ξεζουμίζουν
μα πάλι τους ψηφίζουν…
-αιδώς και ντροπή.
Νιάτα κλεμμένα
όνειρα προδομένα
ζωή «όπου βγει»,
μυαλά ληγμένα
στο ψέμα ζυμωμένα
κι η Θέμις στραβή.
Κι έμεινε μόνη.
Η ελπίδα παγώνει
ψυχούλα γυμνή,
με καρδιά άδεια
τριγυρνά στα σκοτάδια,
σαν πόρνη τρελή.
Κι η Θεά-Λήθη
θα κοιμίζει τα πλήθη,
σαν παραμύθι…
Θύτης και θύμα -
το παιχνίδι στημένο.
Ίδιο ποίημα.
Κι εγώ κομπάρσος
σε μιαν άκρη της σκηνής
στ’ έργο της ζωής,
παραμιλάω
και με σέρνουν-κουρελή-
ευτραφείς αστοί.
«Αλλάξ’τε γραμμή
να μη μπούμε στο τούνελ,
φοβάμαι πολύ...»
«Αλλάξ’τε γραμμή
βλέπω παιδιά στο τούνελ,
φοβάμαι πολύ...»
«Αλλάξ’τε γραμμή
να βρούμε τα χρώματα,
τ’ ανέσπερο φως».
…...
Με μια πιστολιά…
θα πέσει η αυλαία
κι όλα ωραία!
Κι ενώ πεθαίνω,
οι κομπάρσοι στην γραμμή…
υψώνουν φωνή
και το ποτάμι
την θλίψη θ’ απαλύνει
«Δικαιοσύνη»!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ
