Μες στου θέρους την ραστώνη
σώμα και μυαλό νεκρώνει,
γι’ αυτό κάτ’ απ’ τ’ αλμυρίκι
βρήκα θέση με το νοίκι.
Στου γιαλού την ηρεμία
μένω τέρμα παραλία
άνευ αριθμού και δρόμου
internet και
ταχυδρόμου.
Ένα καπηλειό- ρημάδι
μόνο στίγμα και σημάδι
κι η αχνή επωνυμία
αναγράφει ‘’ουτοπία’’.
Τον περίγυρο θαυμάζω
Autan στα πόδια βάζω,
νεκρική σιγή στην πλάση
π’ ούτε κώνωψ θα περάσει…
Όλη η πολιτεία βράζει
και στην αμμουδιά τ’ αυγό,
μα ο Αύγουστος ρεμβάζει
σ’ ένα βράχο μαλλιαρό.
Θαλασσοπούλι βιαστικό…
γύρω μου φέρνει μια στροφή.
Σε βράχους, νήσους κι ουρανό
-λεύτερο, άραγε, πώς ζει;
Ένα κοχύλι στρουμπουλό
μ’ ένα μεγάλο μάτι,
στα φύκια βρίσκει οχυρό
και δροσερό ραχάτι.
Ο κάβουρας που δίκαια
κατέχει τα πρωτεία,
την είδε πάλι ανάποδα
με ηλιοθεραπεία.
Νωθρή μια σκούνα στ’ ανοιχτά
‘’Ελλάδα’’ γράφει στα πανιά.
Στου Λίβα τον ανασασμό
ποντάρει για τον πηγαιμό.
Κι ο Γερο-γλάρος, μουσικός
βότσαλα χαρχαλεύει,
πιάνει τραγούδι ερωτικό
κι όπου πονώ στοχεύει...
Στήσανε party οι τέττιγες,
κι ήταν ο λόγος π’ έφυγες…
ήρθα πρωί και βράδιασε
και το φεγγάρι άδειασε.
Θ’ απλώσω ’δώ το πλαδαρό
και δόλιο μου κορμάκι
κι ας βρουν, μετά, το ναυαγό,
που στ’ όνειρο εχάθη.
Ασάλευτο το σώμα μου
σαν της ακτής βραχάκι
κι αν έρθει φουσκοθαλασσιά,
θα πλέω σαν βαρκάκι…
Και στου Αιγαίου θ’ αφεθώ
μες στη γαλάζια ομορφιά…
αχ! να ’μουν βότσαλο στιλπνό
κι ας κατοικούσα στο βυθό!
…
Έτσι θα πλέω -βαρκάκι,
μες στο καλοκαιράκι
κι από την σκούνα την τρελή
θα τραγουδούν « Ώρα καλή…» !
© ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ
Στίχοι, απαγγελία, video: Γιάννης Ζορμπαλάς
