Πέντε… δέκα… κι άλλες δέκα
σκέψεις μου ξεδιπλώνω…
Με βρήκαν σ’ απομόνωση,
στιγμές ν’ απομονώνω.
Lockdown διακόσμηση
κι αναριγεί η γάτα…
στριφτό τσιγάρο η θύμηση-
γόπα σβηστή τα νιάτα.
Πέντε… δέκα…
κι άλλες δέκα
ευχές κρέμασα στο δώμα.
Ρετρό καρέκλα κουνιστή
και μύρα αγάπης…
στρώμα.
Παλιές χαρές- γλυκό κρασί,
αντίδοτο στον πόνο.
Κρούσμα είμαι του έρωτα
ανίατο στον χρόνο.
Πέντε… δέκα…
κι άλλους δέκα
όρκους στόλισα στην πύλη…
Κενή κορνίζα σκαλιστή-
εργόχειρο μαντίλι.
Εννιά καρδούλες τατουάζ
το σώμα κεντημένο…
του στρατηγού παράσημα,
σε οχυρό παρμένο.
Πέντε… δέκα…
κι άλλα δέκα
λάθη μου με αφοπλίζουν
και με τσιγκλούν τα πάθη μου,
λάγνα -με σκανδαλίζουν.
Μα δε μου καίγεται καρφί
για λάθη και για πάθη.
Ο χρόνος ξετυλίγεται-
το νήμα έχει άκρη…
Πέντε… δέκα…
κι άλλα δέκα
όνειρα- γίναν καρφιά μου,
μα το δικό σου το καρφί
είναι πληγή γλυκιά μου.
Λάθος και πάθος μου εσύ
του έρωτα μοιραίο,
μες στη καρδιά σφηνώθηκες
-σε νιώθω π’ αναπνέω!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ
