Η ΑΝΟΙΞΗ ΑΡΓΕΙ
Σε μια Χώρα σαν κι αυτή, ήρθαν άσχημοι καιροί…
κυβερνήτες-
τύραννοι μ’ ανθρωπιάς στολή
κι αργυρώνητη ψυχή κρύβουν μες στα στήθια.
Μάτωσε η
άνοιξη και έμεινε γυμνή,
τώρα πια οι
φρόνιμοι ζουν σ’ ένα κελί
-σκούριασε το
δίκιο τους, μα και η αλήθεια.
Στου μυαλού
τη φυλακή και στης φτώχειας την ειρκτή
δέσμιοι και
άβουλοι, ζωντανοί-νεκροί,
άλλων εποχών
μορφές απ’ τα παραμύθια.
Του αφέντη
δουλευτές, μπαίνουν στη γραμμή…
το δικό τους
μέρισμα, το ξερό ψωμί
-άλλη μοίρα
πιο καλή δε θωρούν γραμμένη…
Του φιλούν το
χέρι με υποταγή
και τ’ όνειρο
της άνοιξης πνίγει η ντροπή…
-του δυνάστη
τους τη γη έχουνε σπαρμένη.
Να ’χει μια
καλή σοδειά κάνουν προσευχή,
να πάρουν για
ρεγάλο ρύζι και ρακή
-μόνη τους
ελπίδα μες στο νου κρυμμένη!
Είν’ ο φόβος
τους συνήθεια-μπαίνουν στη γραμμή,
στης
εκκλησιάς το τάμα ανάβουνε κερί
κι απορούν
που η άνοιξη τα άνθη της μαραίνει!
Κι όλο
μπαίνουν στη γραμμή… κι όλο κάνουν προσευχή…
κι η άνοιξη
τους προσπερνά -όμορφη και θλιμμένη.
Η άνοιξη τους
προσπερνά, δεν τους περιμένει…
….
Τώρα πια οι φρόνιμοι ζουν σ’ ένα κελί
και ρωτούν γιατί η άνοιξη αργεί…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου